Het is even een tijd stil geweest op PaTESSerie en met een reden. Afgelopen november en december was ik in Nederland op familiebezoek en dat was na twee jaar natuurlijk best wel intens. De familie twee jaar niet gezien, en ondanks middelen als facetime en skype, is dat best een behoorlijke tijd, ook omdat er de afgelopen twee jaar veel is gebeurd is. Van de optimistische start van de emigratie naar een mooie, maar niet verwachte, 10 maanden rondreis door Zuid Amerika en daarna de heftigheid en effecten van de aardbeving hier. Ook het zijn in Nederland was confronterend. De luxe waarin iedereen in Nederland leeft en het rijke aanbod van producten voor het bakken had een grote impact op me. 3 januari stapte ik weer op het vliegtuig naar Ecuador en had tijd nodig om dingen te laten bezinken.  Nu ben ik zover om dingen op papier te zetten. Pak een kop koffie, thee of wat anders, want het is een lang verhaal en hoe verder het vordert, des te persoonlijker het wordt.

Naar Nederland

Mijn ouders vieren eind december hun trouwdag en dit jaar was het hun 45-jarige huwelijksdag. Een reden dat ze graag het gezin compleet wilden hebben en aangezien eind december niet het beste moment voor de familie was om naar Ecuador te komen, ging ik naar hen toe. Het was twee jaar geleden dat we voor het laatst in Nederland waren geweest, dus besloten we om 6 weken te gaan. Dan is er naast tijd voor familie ook nog tijd voor andere dingen om in Nederland te doen, te regelen of wat ook maar nodig is.

14 november stapten we met een lege koffer op het vliegtuig. Er hoefde niks mee naar Nederland, maar de verlanglijst aan spullen voor de terugreis was enorm. Dus leeg heen en vol weer terug! Een lange rit met een flinke tussenstop in Madrid zorgde ervoor dat we doodmoe een dag later eindelijk in Amsterdam stonden.

Het was ’s avonds al flink laat, dus thuis snel naar bed en de volgende morgen kon ik Nederland weer echt aanschouwen. Het was koud! Het dagelijkse leven pakte ik langzaam op en er waren veel leuke dingen gepland. Bewust hebben we er voor gekozen om niet te ver van te voren aan te geven dat we naar Nederland zouden komen. Voor je het weet staat de agenda vol met afspraken en het was juist de bedoeling tijd met het gezin door te brengen en ik wilde ook investeren in mijn bakken.

De weken vlogen voorbij! Naast de leuke dagelijkse dingen met mijn ouders, broer en schoonzus en de kleine nichtjes waren er veel feestdagen. Het begon direct al met Sinterklaas, maar ook de verjaardagen van mijn broer en mezelf, Kerst, Oud en Nieuw en natuurlijk de trouwdag van mijn ouders. Maar ook was daar een leuk persevent. Eindelijk kon ik eens zoiets meemaken en ontmoette ik collegabloggers. Wat was dat ontzettend leuk! Ik ging bij Levine een dag langs om mijn broodbakken wat meer onder de knie te krijgen en wat meer te snappen van deeg zodat ik in Ecuador minder last heb van alle omstandigheden. Natuurlijk vond ik het enorm leuk om haar nu eens in het echt te zien!

Qua patisserie ging ik ook een dag naar Robèrt van Beckhoven. Vlak na mijn vertrek in december 2014 opende hij zijn nieuwe zaak in de Leerfabriek in Oisterwijk en ik heb het altijd zonde gevonden dat ik die zaak nooit in het echt heb kunnen zien. Dit stond dan ook hoog op mijn ‘zakelijke’ wensenlijst. Natuurlijk koppelde ik het aan een workshop om weer even de slag van de mooie patisserie te pakken te krijgen en ondertussen kon ik mijn vragen en Ecuadoriaanse bakuitdagingen met hem delen. Het waren beide leerzame dagen. Als kers op de taart had Simone van den Berg spontaan een plek vrij voor haar fotografie workshop en zo trof ik haar ook eens in het echt in plaats van online en heb ik eindelijk wat meer idee over foodfotografie gekregen.

De rest van de dagen vlogen voorbij. Ik bakte veel met mijn moeder, deed leuke dingen met de rest van de familie, bezocht een paar vrienden en toen was de tijd al snel daar om de koffer weer te pakken. De wensenlijst werd nauwkeurig afgevinkt en de koffer werd, na veel passen, meten en wegen, volgepropt met bakspullen. Klaar om weer naar Ecuador te gaan.

Maar was dat wel zo?

Hoe heb ik mijn tijd in Nederland nu echt ervaren?

Een mooi weerzien! Het was ’s avonds al laat toen we aankwamen, dus eenmaal thuis bij mijn ouders, direct naar bed en de volgende ochtend kwam de eerste kleine klap. Niet alleen was het koud, maar ook bleek dat mijn ouders gewoon doorgingen met de dagelijkse gang van zaken. Terecht, maar ik wist me even geen raad. Ongeveer een week was ik ontheemd. Maar langzaam begon ik weer te wennen aan het dagelijkse ritme in Nederland. Daar waar ik me flink wat jaren tegen afgezet had, kon ik ineens accepteren en ik kreeg er plezier in om in Nederland en bij mijn ouders te zijn. De kleine dingen bleken waardevoller te zijn dan de grootse plannen die ik allemaal in gedachten had om in Nederland te doen. Mijn broer die regelmatig even binnenwipt voor een klein praatje, mijn nichtjes die overenthousiast op de fiets naar ‘pake en beppe’ komen, of ’s avonds zelf even binnenstappen bij mijn broer en schoonzus.

Naast het feit dat de oven al heel snel aanging, genoot ik van andere kleine dingen. Boodschappen doen met mem, de meiden een keer van school halen, sparren over dingen met mijn broer, een tante die al haar weck-kennis en -lekkernijen met me deelt. Ik zat al snel in het Nederlandse ritme. Natuurlijk wel in een lichte vakantiemodus…. en met vele feestjes.

De inspiratie was enorm, zoveel ingrediënten, zoveel mogelijkheden en zoveel mensen met kennis waar ik me aan op kon trekken. Maar tijd om er echt wat mee te doen, dat lukte me niet. Die tijd was gewoon veel te kort.

For the love of Food

Hoe verder de tijd vorderde hoe meer er dingen bij mij begonnen te knagen. Ik kwam er steeds meer achter dat het bakken echt een wezenlijk onderdeel van mijn leven is en dat de uitdagingen hiervan in Ecuador mij steeds meer frustreren. Ik wil uitdagingen in het bakken hebben qua creativiteit en niet qua dagelijkse strubbelingen van het wel of niet kunnen krijgen van ingrediënten, een oven die wel of niet werkt, temperatuur en luchtvochtigheid problemen etc. Een eye opener was toen ik samen met mijn tante een nieuw recept ging maken. Zij kijkt in alle rust naar hoe we het moeten gaan maken en ik zat direct al vol stress te kijken naar de ingrediëntenlijst. Wat moet er in, hebben we dat en wat moet ik vervangen. Tsja en dat hoefde natuurlijk niet. Alles is in Nederland verkrijgbaar en stond gewoon in de kastjes of lag in de vriezer van mijn tante. Toen bedacht ik mij, ik wil deze stress niet meer. Maar ja, dat is ‘easier said than done’.

For the love of family

Was ik nooit echt een familiemens, de afgelopen weken ging het allemaal ineens anders. Ik sprak ineens de taal van mijn kleine nichtjes, terwijl ik niet echt veel met kinderen heb. Wat hadden we een plezier met bakken, knutselen of andere dingen. Ik vond het fijn om bij mijn ouders te zijn en besefte hoe belangrijk het is om in de buurt te zijn. Ze worden ouder en ik zie dat ze daar op ieder hun eigen wijze mee leren omgaan. Iets wat je via skype natuurlijk nooit mee krijgt, want dan zetten we allemaal ons beste beentje voor en hebben we het er gewoon feitelijk over. Ook de rust die ’s avonds thuis bij mijn broer en schoonzus heerst in hun meestal drukke leven had veel impact op me. Een weekend Landal Greenparks is niet echt mijn eerste keuze voor een uitje, maar deze keer vond ik het fijn om met z’n allen erop uit te zijn. Het kan raar verkeren en kan een mens veranderen? Mijn hoofd maakte overuren.

Op een avond zat ik met mijn oudste nichtje ’s avonds op de bank te kijken naar The Voice. Ik ben ook niet echt een tv-mens, maar ze mocht opblijven speciaal voor The Voice. Met een half oog keek ik er naar, terwijl we samen met ons bakje chips en limonade onder een dekentje zaten. (ja ik ook… je moet er wat voor over hebben om tante te zijn 😉 ) Mijn gedachten gingen alle kanten op en ik kon mijn rust niet vinden. Totdat ze tegen me aan kroop en zei ze: Wat zitten we hier mooi he! Bamm, dan zit je ineens in het moment. De kop was direct leeg. Even geen gepieker, maar dit is waar het nu om draait. En ja… die avond mocht ze van mij nog een reclameblok langer blijven opblijven, en hebben we nog een extra snoepje gehad. Ons geheimpje, al is dat het nu natuurlijk niet meer 😉 .

En dan komen de laatste dagen. Het verstand gaat weer in de normale modus, de laatste dingen van het wensenlijstje worden aangeschaft, koffer gepakt en afscheid nemen op Schiphol. Die koffer met spullen was natuurlijk snel ingecheckt (ja, er moest toch nog wat uit 🙁 ) maar een hoofd vol vragen, ideeën, afwegingen, emoties… die kun je niet even afgeven bij de balie van Schiphol.

Terug in Ecuador

Eenmaal in Ecuador zou ik voor mezelf tijd nemen om na te denken. Wat wil ik nu echt? En planner dat ik ben, wilde ik gewoon alle opties duidelijk hebben. Maar zo gaat dat natuurlijk niet…. En na nog een nacht wakker liggen, was ik er wel uit. Dat wat ik wil is meer met bakken doen, mijn bakken naar een hoger niveau brengen. En dat gaat hier in Puerto Lopez niet lukken. Ik word daar niet gelukkig van en was dat de afgelopen maanden ook niet. Eigenlijk verre van gelukkig en zwaar gefrustreerd. Het ‘echte’ bakken dan maar opgeven? Nee, dat heb ik sinds ik 16 was al te vaak gedaan om verschillende redenen. Als ik er echt wat mee wil doen, dan zal ik me daar voor 100% op moeten focussen. Ik zal op een plek een bak-basis moeten hebben waar de omstandigheden (ingrediënten, klimaat, inspiratie) ondersteunend zijn in plaats van tegenwerkend. En die plek is duidelijk niet hier in Puerto Lopez. Hoe mooi ik veel dingen hier ook vind, ik heb het gevoel hier met handen en voeten geboeid te zijn en kan daardoor ook niet meer de ontspanning vinden ik nodig heb.

Het besluit was dus eigenlijk daar. Ik ga weg.

Wat nu?

Maar waar naar toe?

Die keuze is eerst gemaakt voor Nederland, naar Woudsend. In Nederland zijn de omstandigheden beter en ben ik dichter bij mijn familie. Ik heb het gevoel dat ik daar moet zijn. Of ik in Nederland er een succes van kan maken? Geen idee.

Ook wil en kan ik niet alle levenslessen van de afgelopen twee jaar zomaar aan de kant zetten. Waar en hoe ga ik de balans vinden om niet weer in die ratrace terecht te komen, wat is er mogelijk om toch een deel van de sustainable en resource-based lifestyle te kunnen realiseren in een land wat zo gericht is op geld, spullen, macht, ego. Een land waar mensen de diversiteit van elkaar niet meer waarderen, waar de focus vaak op ellende is…

Ik weet niet hoe ik dat moet combineren, maar ik ga er proberen wat van te maken.
Als ik dit nu niet doe, dan krijg ik daar in de toekomst spijt van.

Een flinke ommezwaai dus in mijn leven, want vandaag stap ik op het vliegtuig terug naar Nederland.  En voor de oplettende lezer, het verhaal is halverwege van ‘we’ naar ‘ik’ gegaan. We gaan niet samen terug, maar ik ga mijn eigen weg nu volgen…