De maand juli is een maand om snel te vergeten. Het was een klote maand hier… Ja, het lijkt misschien altijd fantastisch om in een prachtig exotisch land te wonen, maar soms zit het gewoon niet mee. Gelukkig zijn er ook pluspunten, dus laten we daar maar op gaan focussen de komende maand Augustus! Nu dus even een niet zo’n leuk maandoverzicht…
Achter de schermen: Juli 2016
Puerto Lopez
De maand begon voorspoedig aangezien we een prachtig pand op het oog hebben voor het starten van een eigen zaak. De zaak waar we al jaren naar toe werken. Contact met de eigenaren was snel gelegd en we zien mogelijkheden. Bovendien is de locatie top, het zit in de straat met andere upscale bedrijven en dat is precies wat wij in gedachten hebben. Een upscale zaak met producten waarmee we het verschil kunnen maken. Echter… het pand heeft de nodige aanpassingen nodig aangezien het al geruime tijd leeg staat, ietwat schade heeft door de aardbeving en ook is het groter dan we in eerste instantie voor ogen hadden. Conclusie: onze financiële situatie is niet toereikend.
Nu hebben we de afgelopen jaren keihard gewerkt voor deze droom, altijd onszelf gered en behoorlijk wat shit over ons heen gehad. Toen we Ecuador tijdelijk moesten verlaten hebben we bijna een jaar lang zonder geld door Zuid Amerika gereisd op een manier die bij onze visie past: Geen geld uitgeven want dat is voor onze droom en ondertussen vrijwillig andere mensen helpen om hun droom verder te realiseren. En dan komt het moment dat je dus zelf om hulp moet vragen… Dat vonden we ontzettend moeilijk, al helemaal omdat het om geld gaat. Toch altijd een precair onderwerp. Na veel wikken en wegen, stress, discussies en veel praten met anderen komen we tot de conclusie dat de enige oplossing een crowdfundingsactie is. We zetten de schouders eronder, krijgen veel goede tips en hulp van mensen om ons heen en drukken dan, trots op het verhaal maar ook gespannen, op de “publishknop”. En dan…. dan gebeurd er niets.
Nou ja niets… iedereen vind het verhaal prachtig, deelt het massaal op Facebook en vind het een superplan! Precies wat er in Puerto López nodig is, echt iets wat bij jullie past! Maar financiële steun… nee. Sterker nog: Kritiek kunnen we krijgen! Want om geld vragen, dat doe je niet!
‘Weet je wat ik zou doen?’
En daar komen de tips en ideeën, die wij natuurlijk zelf ook allang hadden bedacht. Denkt een ieder nu echt dat wij zo gemakkelijk ‘gewoon even de hand ophouden?’. Dat we alleen maar aan het vakantie vieren zijn? Verdomme… we hebben loodzware jaren achter de rug en we zijn er ook nog niet! Mensen die ons kennen horen beter te weten.
Gelukkig waren er ook een paar positieve reacties… en, zoals meestal, vanuit onverwachte hoek. Mensen die het zelf ook moeilijk hebben (gehad), maar toch ook klaar staan voor een ander. Blijkbaar zijn er maar weinig van zulke mensen op de wereld en daar zakt ons de moed dan wel even van in de schoenen. Gelukkig zijn er een paar en zij hebben geen idee wat voor een indruk hun steun op ons gemaakt heeft. Daarnaast hebben we ook geleerd dat er slechts één (4 😉 ) iemand is die, wat er ook gebeurd, onvoorwaardelijk achter je staat: Ouders
De ironie wil dat juist op dit moment Puerto López wemelt van de vrijwilligers die duizenden euro’s betalen om vrijwilligerswerk te ‘mogen’ doen. Niet in de gaten hebbend, dat dit gewoon geldmachines zijn. Zijn wij te eerlijk? Ik weet het niet…
Enfin… we likken onze wonden en krijgen tegelijkertijd samen een koortsaanval. De volgende dag zitten we allebei onder de rode uitslag. Alie heeft knallende hoofdpijn en ik voel mijn gewrichten weer… Yep… Dengue. Dat kan er ook wel bij!
We besluiten het rustig aan te doen, drinken veel water en kijken films, meer kun je toch niet doen. ‘Burnt’ is trouwens een echte aanrader! ‘Cake’ ook! Alie had deze film speciaal voor me uitgezocht, want het zou wel over een Cakewinkel gaan. Blijkt het over iemand te gaan die chronische pijnen heeft. Niet echt een aanrader als je dengue hebt, dat kan ik je wel vertellen, want Jennifer Anniston speelt de rol magistraal! Wij zien er na de film de humor wel van in en besluiten alles maar even op zijn beloop te laten, maar het kutgevoel blijft…
Hoe nu verder? Tijd zal het leren…
Maar geven we de droom op? No way!
Gelukkig zijn er ook wat positievere berichten!
Omdat het hoogseizoen voor de deur staat is er veel aandacht voor Puerto López. De walvissen zwemmen hier deze maanden voor de kust en normaal gesproken trekt dat veel bezoekers. Ondanks dat de aardbeving en de nog altijd niet afgemaakte Boulevard het toerisme voor dit jaar hier volledig hebben laten instorten, zijn we blij dat we deze weken toch steeds meer bezoekers in het dorp zien. Langzaamaan komen de tours op gang, wordt er weer geld uitgegeven in het dorp en kunnen wij vanaf het balkon of keukenraam, met het blote oog, de eerste walvissen al in de zee zien. Magic! En we weten weer even waarom we hier zijn!
Dat de boulevard nog steeds niet af is, is de President van Ecuador ook een doorn in het oog. Hij ziet het als zijn persoonlijke project en besluit onverwacht poolshoogte te nemen. We krijgen de kans om even een paar woorden met hem te wisselen en komen, met de volledige pers om ons heen, ook nog even met hem op de foto. Een heel bijzonder moment! Er worden beloftes gedaan en als het allemaal wat mee zit, dan komt hij in Oktober terug om de boulevard te openen.
We krijgen thuis ook een kleine versterking. Fiona heeft een kleine straatkitten, maar die wordt totaal niet geaccepteerd door katten Feliz en Tom en dus komt ze bij ons. Daisy Dix blijkt echter vol verassingen te zitten… Niet alleen kunnen we haar een paar dagen later omdopen tot Rafael (Rafi), maar blijkt ze/hij net zo’n ontdekkingsreiziger te zijn dan wij. Het was een leuke week met hem…
Wanneer we beide weer wat aan de betere hand zijn, besluiten we om ‘om te denken’ en naar mogelijkheden te kijken. We doen waar we goed in zijn: Gebak maken en verkopen! En dus duik ik de keuken in voor mooi gebak, maakt Alie handgemaakte taartdozen en gaan we de straat op met proefsetjes. Een dag later is de eerste order een feit…
En dat is een hoopvolle gedachte voor de komende maand!
Door alle omstandigheden is het bloggen wat op een iets lager pitje komen te staan, dus deze maand niet veel blognieuws. Volgende maand beter 🙂
Tessa
schouders eronder,en je niet gek laten maken… hier in indonesie heb ik last van mensen met jaloerse mensen om me heen, die dan provocator gaan spelen…:-( nederlanders hebben een dikke huid,en gaan harder werken des te moeilijker de situatie… je gebakjes zien er lekker uit!!
We werken inderdaad hard verder, maar soms valt het gewoon even niet mee. Dat geeft ook niet, het leven is met ups en downs en daarom deel ik dat ook. Dank u voor de bemoedigende woorden, ik waardeer dat enorm en bedankt voor het compliment!